Rouwen om je kat

Overlijden kat 4Het verlies van je kat is een ingrijpende gebeurtenis. Of het einde nu gepland, verwacht of onverwacht was. Je bent meer dan gewoon een dier kwijt. Je hebt je gezinslid, je maatje, je schatje verloren. En dat doet pijn. Dit artikel gaat over rouwen om je kat. Wat zijn mogelijke reacties op het verlies? Wat voor rouwverwerkings-modellen zijn er? En vooral, wat kun je allemaal doen om met het verlies om te gaan? Ook dieren rouwen om het verlies van hun maatje. Lees hier het artikel over rouwverwerking bij katten. Wil je meer lezen over de opties die je hebt na het overlijden van je kat? Lees dan dit artikel over sectie, cremeren en begraven.

Wat zijn mogelijke reacties?

Gevoelens

Bij het rouwen om je kat kun je allerlei emoties voelen. Emoties als verdriet, gemis, wanhoop, somberheid, lusteloosheid, eenzaamheid, angst, schuld, schaamte, boosheid, irritatie. Tegelijkertijd is het niet gek als je af en toe ook vreugde voelt. Vreugde omdat je zo’n mooi en lief dier gekend hebt. Vreugde om je mooie herinneringen.

Gedachten

Vaak zul je een preoccupatie met gedachten aan je geliefde katje ervaren. Herinneringen zullen zomaar opkomen. Je hebt dan ook de behoefte deze te delen. Je kunt een gevoel van onwerkelijkheid ervaren. Veel mensen hebben problemen met hun aandacht en concentratie. Een boek lezen of film kijken is ineens heel moeilijk. Je kunt verminderd zelfvertrouwen hebben. Of jezelf van alles verwijten. Sommige mensen voelen zich hopeloos of hulpeloos.

Gedrag

Gedrag is datgene wat anderen aan je buitenkant aan je zien. Dat wat je doet. Veel mensen zullen uiting geven aan hun verdriet door te huilen. Het praten over de kat, over de tijd rondom het overlijden en over mooie herinneringen kan helpen om het verlies een plekje te geven. Het is ook mogelijk dat je je geagiteerd voelt en geïrriteerd reageert op je omgeving. Sommige mensen trekken zich terug. Andere zoeken juist gezelschap op.

Lichamelijk

Bij het rouwen om je kat zul je niet lekker in je vel zitten. Je kan vermoeid zijn, slecht slapen, een verminderde eetlust hebben. Ook kan het zijn dat je emoties lijden tot lichamelijke klachten. Je bent in je rouw vatbaarder voor ziektes.

Rouwverwerkingsmodellen

Overlijden katEen model is niets meer of minder dan een vereenvoudigde weergave van de werkelijkheid op basis van wetenschappelijk onderzoek. Modellen worden gebruikt om de werkelijkheid beter te kunnen begrijpen. Er bestaan verschillende rouwverwerkingsmodellen. Vaak zijn deze opgedeeld in bepaalde fasen of taken. Het proces van rouwen is echter niet zo statisch als deze modellen doen vermoeden. Je moet vooral niet het gevoel hebben dat je eigen rouwproces de modellen moet volgen. Het kan zelfs zijn dat je je bij tijden niet herkent in de modellen. Daar is helemaal niets mis mee. Rouwen is bovenal een individueel proces om om te gaan met het verlies van een dierbare.

Kübler-Ross

Een bekend rouwverwerkingsmodel is dat van Kübler-Ross (1969). Zij omschrijft 5 verschillende stadia van rouwverwerking.

  1. Ontkenning. De eerste reactie op het verlies van een dierbare is ontkenning. Ontkenning van de realiteit. Veelgehoorde uitspraken zijn: “Het kan niet waar zijn.” of “Het is niet waar.” Ongeloof voert de boventoon. Ontkenning kan helpen als bescherming tegen de heftigste pijn. We moeten echter niet te lang blijven hangen in ontkenning.
  2. Boosheid. Naarmate de ontkenning begint te slijten wordt de pijn meer voelbaar. Pijn waar je nog helemaal niet klaar voor bent. De pijn kan dan worden omgezet in boosheid. Deze boosheid kan zich richten op de overledene, maar uit zich bovenal in boosheid en prikkelbaarheid naar de omgeving. Vaak voelen we ons schuldig om deze boosheid.
  3. Onderhandeling. Ook in boosheid kunnen we niet altijd blijven hangen. In onze poging de realiteit onder ogen te komen beginnen we te onderhandelen. Op die manier krijgen we voor ons gevoel een stukje controle terug. Veelgehoorde uitspraken zijn: “Had ik maar…” of “Ik had moeten…”.
  4. Depressie. Uiteindelijk treedt de depressie in. Er zijn twee soorten depressie. De eerste is een meer uiterlijke vorm van depressie. We laten verdriet en pijn en zorgen zien aan de buitenwereld. De tweede is een meer innerlijke vorm van depressie. We bereiden ons langzaamaan voor op het losmaken van de overledene.
  5. Acceptatie. Niet iedereen kan uiteindelijk acceptatie bereiken. Soms is de dood zo heftig dat acceptatie niet mogelijk is. Acceptatie betekent niet dat je de overledene niet meer mist. Of dat je ineens gelukkig bent. Het betekent dat je het verlies een plekje hebt gegeven. Dat je er je eigen betekenis aan hebt verleend.

Bowlby

Bowlby (1980) is bekend van zijn hechtingstheorie. Zijn rouwverwerkingsmodel kent 4 stadia:

  1. Schok & verdoving. Het verlies komt als een schok binnen. We voelen ons verdoofd. Het verlies lijkt nog niet echt. En is onmogelijk te accepteren.
  2. Verlangen en zoeken. De leegte die het verlies achterlaat is pijnlijk. We verlangen naar de overledene. Missen hem. We zoeken naar manieren om de leegte te vullen.
  3. Wanhoop & wanorde. We hebben het verlies geaccepteerd. De overledene zal niet meer terugkomen. Hierdoor voelen we ons wanhopig. Er is een wanorde aan emoties.
  4. Reorganisatie & herstel. We richten ons weer op het heden. We zien weer een toekomst. We bouwen ons leven opnieuw op. De pijn is echter nog steeds aanwezig.

Worden

Worden (1991) is bekend vanwege zijn Task Model. Hij omschreef de 4 taken bij rouwverwerking:

  1. Accepteer de realiteit van het verlies.
  2. Ervaar de pijn van het verlies.
  3. Aanpassen aan een leven zonder de overledene.
  4. Geef het verlies een plekje en ga verder.

Stroebe & Schut

Stroebe en Schut (1999) hebben het Dual Process Model ontworpen. Dit moderne model richt zich op 2 categorieën stressoren die met rouw samenhangen: Verlies (loss) & Herstel (restoration). Bij het rouwen om je kat zul je heen en weer gaan tussen een loss-orientation, waarbij je je richt op het verlies en het verleden en een restoration-orientation, waarbij je je richt op andere levenstaken en de toekomst.

Rouwverwerking

RegenboogbrugHoe kun je er mee omgaan?

Er zijn talloze mogelijkheden om om te gaan met het verlies van je pluizige lieveling. Welke manier jou aanspreekt hangt af van wie jij bent. Er zijn bijna geen goede of foute manieren te bedenken. Eigenlijk zijn er maar 2 dingen heel belangrijk. Ten eerste dat je jezelf de tijd geeft om te rouwen. Rouwen om je kat is heel normaal en heeft tijd nodig. Ten tweede dat je niet in ontkenning kan blijven. Je zult het verlies ooit onder ogen moeten komen. Hoe je het verlies een plekje wilt geven is helemaal aan jou.

  • Tijd: Geef jezelf de tijd om te rouwen. Dat is heel normaal.
  • Informatie: Zoek informatie over rouwverwerking.
  • Lezen: Lees het boek ‘Als je lievelingsdier sterft‘.
  • Praten: Praat over je katje. Praat over het verlies, maar ook over het leven.
  • Verdriet: Heb verdriet als je dat voelt. Stop het vooral niet weg.
  • Blijdschap: Gun het jezelf om blij te zijn. Ook dat hoort er bij.
  • Gevoelens: Laat alle gevoelens die je hebt toe.
  • Rust: Zorg voor voldoende rust en ontspanning.
  • Steun: Zoek steun bij je naasten. In het sociale contact kun je afleiding vinden.
  • Dieren: Zoek dieren op. Contact met dieren kan je helpen te ontspannen.
  • Natuur: Zoek de natuur op. De natuur kan je helpen in het hier en nu te zijn.
  • Sporten: Zorg voor voldoende lichaamsbeweging. Dit maakt gelukshormoon aan.
  • Hobby’s: Houd je bezig met dingen die jij prettig vindt om te doen.
  • Memoriam: Schrijf een memoriam over het leven van je kat.
  • Dagboek: Houd een rouwdagboek bij. Dit kan je helpen je te uiten.
  • Regenboogbrug. Het gedicht van de regenboogbrug kan troost bieden.
  • Altaar: Maak een altaartje met dingen die je aan je kat herinneren.
  • Schatkist: Stop na verloop van tijd de dingen in een schatkist.
  • Herdenkplaats: Maak een herdenkplaats door je kat uit te strooien of te begraven.
  • Terugvallen: Sta jezelf toe om bij tijden weer wat terug te vallen. Dat is normaal.

9 gedachten over “Rouwen om je kat

  1. Pingback: Overlijden van je kat - alleskatten.nl

  2. Pingback: Rouwen van je kat - alleskatten.nl

  3. martin gijtenbeek

    ik weet hoe zwaar het is. ik heb mijn poes moeten laten inslapen met 121/2 jaar.zij was mijn steun en toeverlaat en knuffeltje. het valt mij na bijna 2 jaar nog steeds zwaar en ook schuldig voor het inslapen. ik weet, dat zij zeer ernstig ziek was, en niet meer beter kon worden. en zonder arts dezelfde dag nog was gestorven, maar het schuldgevoel blijft overheersen.

    1. Hilly van der Ploeg

      Ik heb vijf katten waar ik gek op ben, maar vorig jaar kwam er een kleine kitten bij van nog geen 10 weken die toen ik hem vond meer dood dan levend was, ik heb hem naar de dierenarts gebracht en die hebben het beestje weer wat opgeknapt, ikzelf heb hem het hele weekend warm gehouden op mijn buik en langzaam is hij uit het dal gekropen, omdat mijn zoon op missie was, heb ik dit beestje Missie genoemd, Ik was gek op mijn kleine missie en met een bijna een jaar mocht hij naar buiten dat is twee weken goed gegaan en toen kwam hij niet meer thuis, Ik heb hem 3 dagen later dood gevonden waarschijnlijk doodgereden.
      Nu een half later heb ik nog steeds verdriet om dit beestje, niet zo erg meer als de eerste weken maar nog regelmatig komen de tranen.
      Nu ik ga binnenkort verhuizen, maar mijn kleine Missie ligt bij mij in de tuin en ik moet er niet aan denken dat de volgen eigenaren hem vinden en in de container gooien.
      Zou het erg zijn hem weer op te graven en mee te nemen??? Ik moet er nog heel goed over nadenken!!

    2. Noreille krista

      Ons Spooky, kater, drie weken geleden laten inslapen. De beslissing was heel moeilijk. Poes had tumor op darmen. Hebben er veel voor gedaan. maar het beeld van het inslapen blijft me steeds bij. Troost, we hebben onze lieve poes verlost Maar je kan er niet tegen elke mens over praten. de opmerking van het is maar een poes. Maar je kan meer voelen door het verlies van je huisdier, dan het verlies van sommigemensen, zelfs familie.

  4. Sabrina Roos

    Zaterdag 9 september heb ik mijn meisje laten inslapen. Ze was op. Anderhalf jaar geleden kreeg ze last van haar schildklier en niet lang daarna nierfalen. Met behulp van medicatie heeft ze geknokt. Maar het kon niet meer. Ze keek zo sip uit haar ogen. Ondanks dat wilde ze nog wel naar buiten. Dat vond ze heerlijk. Ze is 18 jaar geworden. Ik heb haar thuis laten inslapen. Heel moeilijk en intens. Het verdriet wat ik voel is heftig en komt als een vloedgolf. Die knoop in mijn maag is aanwezig bij elke gedachte aan haar. Ik weet dat ik er goed aan gedaan heb..maar toch. Ik mis haar zo. Tis zo gek om wakker te worden en ze ligt niet meer op bed. Ze maakte mij altijd wakker. Dan deed ik één oog open en ja hoor…Dooky keek mij aan met een blik van “wordt het niet eens tijd !?” Als ik mijn teen bewoog dan reageerde ze met een pprrrrt.
    Lieve Dooky rust zacht meisje. Je bent nu in de hemel die Regenboogbrug heet. Lekker buiten aan het spelen waar het warm is. Wat je zo graag deed. Hier zal ik jou weer tegenkomen en je in mijn armen sluiten om nooit meer los te laten. Ik houd van je….liefs je bazinnetje Sabrina

  5. Karin

    Ik zou willen dat ik wist dat ze dood waren…
    Binnen 2,5 maand zijn mijn eigengereide poes Fluitje en mijn aller- allerliefste kater Mannes spoorloos verdwenen. En ik ga helemaal kapot van verdriet. Alles wat ik doe voelt zinloos.
    De zoekactie naar Fluitje is nog in volle gang en ineens begint de nachtmerrie weer van voren af aan doordat Mannes sinds een aantal dagen compleet van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen.
    De hele omgeving weet ervan, flyers zijn huis aan huis verspreid en wij blijven maar rondrijden en roepen. Maar wat we ook doen, het voelt alsof ik niet genoeg doe.
    De onzekerheid die een vermissing met zich mee brengt is haast ondraaglijk. De eerste keer al, maar nu het voor de tweede keer en zo snel erna gebeurt, lijkt t alsof ik vastzit in mijn grootste nachtmerrie, en ik word maar niet wakker…
    Er zijn al eerder poezen bij ons overleden, maar die hebben we een waardig afscheid en een mooi plekje kunnen geven.
    Nu kunnen we niks. Leven ze nog? Hebben ze pijn? Hebben ze hulp nodig? Weten ze de weg naar huis? Zijn ze gewond? Zijn ze dood? Het is gekmakend en beheerst mijn hele leven.
    Ik weet echt niet meer hoe en wat nu verder…

  6. Klaske

    Ooit hadden wij twee katten, beide 22 jaar oud geworden. De eerste verdronk, had al slechte ogen, sprong op ijs dat niet meer hield. Haar dochter een jaar later, was óp en moesten we laten inslapen. Verdrietig, maar 22 jaar! Dan een paar jaar zonder kat, tot we een aanlopertje kregen. Een kitten. Ze had al een naam Misty (grijs en hij was bij iemand kwijt), Posters gedrukt en na drie dagen kwam de eigenaar hem halen. Groot verdriet. Dus man en dochter naar het asiel. Kwamen ze thuis met een mini katje. Wél al 10 weken oud, een klein scharminkel, maar met een prachtig getekende kop. Voor we dit katje haalden, hadden we al afgesproken, dat als wij (achter in de 50) er niet meer voor konden zorgen, onze dochter voor het katje zou gaan zorgen (ik bedoel de vorige katten werden beide 22 jaar en je weet niet of je dat zelf overleeft). Het katje (Doenja), bleef klein alsof we een kitten was van 9 maanden, maar een strek beest dat alle grote katers de tuin uit mepte. Na een half jaar mocht ze buiten en kreeg een grote vriendin (wat later een kleine kater bleek te zijn). Onze buurkat Tommy van 100 meter verderop. Ieder dag kwam hij en samen speelden ze en beleefden avonturen. Tot…. 3 weken geleden. Onze lieve Doenja kwam in de loop van de avond niet thuis en Tommy zat op haar te wachten. Samen met Tommy gezocht. Een blokje om en Tommy liep mee. Geklapt, gevloten… niets. Ik dacht dat ze dan misschien opgesloten zat in een garage of hokje van buren. Dat was wel eens eerder zo. De volgende ochtend gaan zoeken. Hokje van de buren, niet dus. En toen liep ik naar de haven… Het arme dier was in het water gevallen. En daar lag ze, bevroren in het ijs. Ze lag daar zo mooi, met haar haartjes bevroren. Met mijn man haar uit het water gehaald. Zo onwerkelijk. Ik heb doenja in een mooi mandje gelegd op haar kleedje. ’s Middags hebben we haar naar het crematorium gebracht 30 km. verderop. Iedere dag komt vriendje Tommy. Zit uren op hun bankje, Ik geef hem zoals altijd snoepjes en hij is ook in huis geweest om te kijken of zijn vriendinnetje er misschien toch nog was. Vandaag was hij bij mij terwijl ik in de tuin werkte. Vanavond zat hij weer te wachten. Ik zegt iedere keer: “nee lieverd, Doenja komt niet weer”. Ik heb zoveel verdriet om onze lieve kleine Doenja, maar mijn hart breekt iedere keer als ik de wachtend Tommy zie.

  7. Eddie

    Lieve kleine meisje Lotje is overleden 2 dagen geleden. Door mijn schuld. Ik zag de tekenen niet dat ze moeilijk plaste. na 14 uur verdwenen te zijn kwam het pas bij me op dat het te erg voor haar was omdat ze nooit zolang buiten was geweest. Het liefst zou ik nu ook sterven om bij haar te zijn…………… mijn live mooie schatje Lotje……

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.